Warszawa
Frania Amstel...?
Patrzysz na mnie dziewczynko, swoimi wielkimi, migdałowymi oczami, nie, koloru ich nie widać, ale takie właśnie musiałaś mieć, bo i te włosy, ciemne, falowane, tu na zdjęciu krótkie, długi nosek, wyraziste usta - te rysy tak bardzo nie dawały szans na schronienie. Franiu, masz taki przestraszony wzrok. Ale wtedy, 3 lata przed wybuchem wojny, to tylko fotograf wyciągnął Cię z ostatniej ławki do pierwszej, byłaś malutka a tam z tyłu, w ławce z Irenką, nie było Cię widać. Irenka nawet była zła, że fotograf wyróżnił Żydówkę a nie ją samą. Z Irenką mieszkałaś w jednej kamienicy na Elbląskiej 5, byłyście koleżankami, przyjaciółkami z podwórka, Irenka była nawet na chrzcinach u Twojego braciszka, biegała z Tobą do Twojej bożnicy, wykorzystywała do niecnych celów - noszenia jej plecaka, ale nie byłaś dłużna, ot koleżanki z sąsiedztwa? z Waszej więzi usypały się wspomnienia z dzieciństwa ? tylko serce boli, że wspomnienia jednej z Was. Kiedy kilkanaście lat temu Babcia opowiedziała mi po raz pierwszy tę historię, byłam zła na nią samą i Prababcię, jak mogły Cię wtedy wypuścić. Wypuścić na pewną śmierć, na śmierć pozbawioną godności, ale dziś, kiedy tulę swoje dzieci w ramionach, zrozumiałam. Nie mam prawa ich oceniać, od nikogo nie można żądać poświęcenia bezpieczeństwa własnego i własnych dzieci, nie można żądać bohaterstwa.
Boże Mój, jakie to straszne, być świadkiem kaźni przyjaciół, sąsiadów , sklepikarzy, kolegów z ławki, ludzi z widzenia i nie móc nic zrobić? Niemy dźwięk kapiących łez, łez spływających po policzku siwiutkiej dziś Irenki towarzyszy słowom: Boże Mój, nawet nie wyobrażasz sobie, jaka ona była chuda! Ja jej nie poznałam! Płaczę razem z nią. Jak ćmiący ząb, jak palce, które bez końca drapią ranę, moja wyobraźnia na nowo i na nowo wysyła mnie na poszukiwania Ciebie, tej w 1942 roku, idącej Elbląską samotnie z chlebem i tym wszystkim, co dałaś radę udźwignąć. Czy wróciłaś do getta, czy może jednak ktoś udzielił Ci schronienia, co Cię spotkało? Przecież to tak brutalnie oczywiste? Wybacz Franiu, wybacz i mi Franiu, noszę w sobie winę niezarzucaną - dopiero niedawno dzięki słowom Krzysztofa Piesiewicza zrozumiałam co mnie toczy, tak bardzo tęsknie za Tobą Franiu, za Twoimi dziećmi i dziećmi tych dzieci? może dziś ja mogłabym uczestniczyć w żydowskich chrzcinach?
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx Na zdjęciu (według wspomnień Babci) dzieci ze Szkoły Powszechnej nr 73 przy ul. Elbląskiej 33 w Warszawie, klasa 3a, prawdopodobnie 1936 rok
Pobierz załącznik
Napisz komentarz
Pola oznaczone * muszą zostać wypełnione.
Komentarz:4 , sob marzec 06, 2010, 12:48:01
Komentarz:3 , sob marzec 06, 2010, 00:19:20
Komentarz:2 , czw luty 04, 2010, 08:51:26
Komentarz:1 , śro luty 03, 2010, 17:56:03
Komentarz:5 , pon marzec 29, 2010, 17:33:48