Łódź

Do dzisiaj stoję na tym Dworcu w myślach i w uczuciach unurzany po kolana. Oglądam czerwone światła odjeżdżającego w dal pociągu, który wyrywa mi serce z każdym stukotem kół........... stuk, puk, stuk, puk, stuk puk......

Znika moja miłość za horyzontem, a ja stoję i niczego nie mogę zrobić!!!!!!!!! Tylko wyć. Do dzisiaj wyję, bo to było jedno wielkie zło, jeden wielki ból. Jakiś skowyt przeciągły jakby wilczy. Rwało mi z gardła wielkie kawały tego wycia bezgłośnego kiedy ten cholerny pociąg znikał.

Spotkałem potem Elżbietę kilka razy. Gościła w moim domu wraz ze swoim mężem i z dwójką cudownych dzieciaków.

Ta historia ma swój happy end.

Łaziliśmy po moim mieście innym już niż Łódż i rozmawialiśmy. Strasznie długo i strasznie do bólu. Była już dorosłą kobietą, a ja byłem już dorosłym mężczyzną. W jakiejś nocnej kafejce postawiłem na stoliku dwie lampki koniaku. Pachniał ten trunek bukietem uczuć ciepłych.

W końcu zapytałem Ją "Czujesz się Polką, czy Żydówką?" I nagle Jej wzrok stwardniał. Spojrzała na mnie swoimi wciąż ślicznymi oczami, pod którymi zawsze topniałem jak lód chociaż ze mnie kawał chłopa jest niepodatnego na zmiany temperatury, spojrzała bardzo poważnie i powiedziała "Jestem POLSKĄ Żydówką". A mnie wtedy serce pękło i się rozpłakałem jak bóbr. To wciąż była ta moja wielka miłość, chociaż już zupełnie w innym wymiarze niż kiedyś.

Co ja tu Wam będę pisał. Nie tylko Elżbieta cierpiała. Myśmy także wyli do Księżyca, chociaż bardzo nie wszyscy......................


Nie wiem, czy to tutaj zamieszczę. To jest chyba zbyt osobiste.

Nie wiem, czy to o mnie. Ale to nie jest wazne...Mogloby byc. B. mnie wzruszylo. Dziekuje.
Elzbieta

jedno z najpiekniejszych zdań o Marcu... najprawdziwsze... panie rafale, może by tak w Muzeum Historii Żydów Polskich... ?