Puławy

Na napis na puławskiej elewacji natknęłam się jakoś niedługo po wykonaniu. O całej akcji dowiedziałam się znacznie później zupełnie przypadkowo. Nie szukałam o tym informacji, wystarczyła mi tylko moja reakcja na napis. Jaka była? Wielki uśmiech, że ktoś jeszcze pamięta o tym, że w tym mieście żyli kiedyś Żydzi (pod koniec XIX w. około 73% mieszkańców!). Ludzie niczym się od nas nieróżniący, traktujący to miejsce jako prawdziwy dom. Trafiłam na tę stronę, poszukując miejsca gdzie mogłabym się podzielić bardzo smutnym odczuciem z dnia wczorajszego. Wiedziałam, że można się spodziewać, że taki napis będzie kogoś uwierał, ale jak zobaczyłam, że ktoś zmodyfikował brzmienie przekazu dołączając przed nim swój dopisek, tj. wyraz "NIE", zrobiło mi się naprawdę przykro. Tak zwyczajnie po ludzku przykro, że ktoś w tak prosty sposób, krótkim słowem nadal ich piętnuje i zaznacza, że nie mieli i nadal nie mają tu czego szukać, mimo iż byli przez tyle lat częścią tego miasta.
Przeglądając stronę i słuchając materiału, mój smutek urósł. Narodziło się także wielkie zdumienie, że ten napis przeszkadzał tak wielu osobom i że ja z moją pierwszą reakcją, znalazłam się chyba w prawdziwej mniejszości. Zdaję sobie sprawę z tego, że w Polsce spora część ludzi za Żydami nie przepada, nigdy nie mogłam tego zrozumieć i w jakiś sposób mnie to trochę bolało. Gdy jednak w moim kochanym mieście widzę oznaki takiego braku empatii, fakt ten boli mnie jeszcze bardziej.

Ta tęsknota "za społecznością", na którą zwróciłeś uwagę, a nie za indywidualnym człowiekiem, według mojego odczucia wynika z mechanizmu obronnego odseparowania. Nie dość, że "społeczność" nie ma konkrentej twarzy, lecz tylko socjologiczne atrybuty, to jeszcze jawi się jako coś odrębnego. Ze społecznością nie można wejść w związek osobisty, intymny, uczuciowy. Można ją obserwować, oceniać. Co innego z pojedynczym człowiekiem.

Nie jest to więc tęsknota jako taka, tylko bardziej ciekawość, chęć bycia otwartym na poznawanie innej kultury. ALe innej - znaczy pewnie w tym przypadku - obcej. Nie można zatem tęsknić za obcym. To lingwistyczne przekłamanie każe mi sądzić, że nie chodzi o intencję zbliżenia, tylko oglądania zza bezpiecznej bariery: niech ta społeczność powróci, a my ja sobie będziemy oglądali... Z nudów, ze wścibstwa, z moralnego zobowiązania, ale raczej nie z potrzeby serca.

To w takim razie nie jest efekt, o który chodzi w tej akcji, ale wyzwolenie wcześniejszych przeżyć i przemyśleń dotyczących utraconej społeczności. Dziś, jak na obecne standardy kulturowe, to jednak stanowczo zbyt mało.

Dzięki, że umieściłeś link do tego dokumentu. bardzo jestem szczęśliwa, że możemy dyskutować o żydach w polsce w sposób otwarty. Dzięki, że otworzyłeś drzwi dla różnych wypowiedzi!

rany czego wy gadacie takie glupoty czy wam juz calkiem sie nudzi w internecie? rany facet sie wkurzyl bo mu jakis "********" pomazal sciane nad czym tu rozwazac jakie sumienie czy was juz do reszty ..... rany ludzie wezcie sie do roboty i zrobcie cos co ma sens sklad i komus pomoze a nie bedziecie latac mazac po scianach robic zdjecia i piepszyc glupoty "ze to juz czas na dyskusje o zydzie tak to juz czas " super czas i hu z tym dyskutujcie sobie ale elewacji ludziom mogli byscie nie niszczyc bo jestescie zwyklymi wandalami i nie wiem dlaczego uwazacie sie za artystow zenada dzieciom chorym pomozcie szpitalom!

@Betlej
Ciekawe, że nikt nie czepiał się, że futra wieszały przed pojawieniem się napisu. Mnie trochę bawi a trochę już smuci ciągłe oburzanie się społeczności już na samo wspomnienie słowa "Żyd".