Katowice/Łódź
Ja tęsknię za tymi Żydami, których nigdy nie dane mi było poznać. Tęsknię za ich obecnością w polskim pejzażu, polskiej codzienności, którą znam z książek, a także z opowiadań mojej Mamy, która się wychowała w małym miasteczku (niedaleko Łodzi), w większości zamieszkanym przez Żydów. I dziękuję też Jej za to, że wychowała mnie w szacunku do Żydów i całej ich kultury.
Autor: Karo Lina
Napisz komentarz
Pola oznaczone * muszą zostać wypełnione.
Alicja Drewnowska
Komentarz:3 , wto maj 04, 2010, 21:21:49
post scriptum
To jest ciekawa inicjatywa pozbieranie historii i wogóle informacji
Rodzice zwykle nie opowiadają o wojnie , myśląc że młodym może będzie lepiej . Jest dużo historii niespisanych i Żydów i Polaków i ich wzajemnych pozytywnych przeżyć i historii,
We wsi skąd pochodzi moja mama był żydowski sklep w domu moich dziadków . Początkowo był w osobnym miejscu na początku wsi ale spłonął z niewyjaśnionych przyczyn , przeniesiono go do domu - ludzi do dziś mówią podobno jak ktoś komuś drogę pokazuje tam koło sklepu , jeszcze jest kilka starszych ludzi co pamiętają ten sklep i mogą coś o nim opowiedzieć, w tamtych okolicach a byly to okolice Pułtuska było bardzo dużo Żydów , tam było centrum chyba różnych kultur - jest tam specyficzna atmosfera jakby błogosławione ziemie... sklep zamknięto przed wybuchem wojny , ...dodam do tego że do dziś zbieram taki chleb jakby powszedni i okruchy , uczę się hebrajskiego , czytam lub poszukuję , próbuje odzyskać to i napełnić się tym co jest tożsame i tutaj jest luka pustka i dziura po tym wszystkim , brakuje mi duszy żydowskiej wokoło mnie , nie rozumie mnie prawie nikt a ci którzy się oferują też nie rozumieją tego co ja przeżywam wogóle co też mnie zdziwiło , jedyne miejsce to tam dla mnie gdzie Eretz , Eretz Yisrael. Chyba tak , choć ja uważam że pewne miejsca i ludzi muszą i potrzebują powinny być ubaśniowione my możemy być wszyscy takimi chętnymi kanałami do tego aby to zrobić , choć jest wiele zamieszania to jednak może należałoby wyprostować to co zostało skrzywione , uleczenie serca , serc ludzi oraz historii..historycznego aspektu tej całej sprawy, przed wojna w chacie moich dziadków był żydowski sklep, długo o tym nie wiedziałam aż się dowiedziałam na koniec i różne ciekawe rzeczy , jednak najmilej wspominam wogóle osoby żywe dzisiaj które żyją i które poznałam jeśli chodzi o prawdziwych Żydów i które były dla mnie jak to do czego tęskniłam choć nie na długo niestety, każdy Żyd powinien docenić to że może na lepsze zmienić to co jest wokół niego i że ma to coś co może inni chętnie chcieliby usłyszeć albo zobaczyć czy poznać , no tu w Polsce jest ta tęsknota , ponieważ prawie wszyscy wyjechali szczególnie w 1968 roku , rok po moim urodzeniu się i myślę że to jakihś dodatkowy bodziec by poszukać swego dziedzictwa lub tożsamości z którą często potem miewamy trudności i problemy , ja kocham i miłuje wszystkich Polaków , Żydów i każdy naród i ludy i bardzo mi się to wszystko podoba jednak to co powinniśmy robić na co dzień to ratować innych, nie pozwolić aby ktoś zginął jeśli możemy coś zrobić i potrafimy coś zadziałać to jak najlepiej ... taka cena życie jest najcenniejsze to dar od Boga to jego jest .Tu jest wogóle specyficzny okręg ponieważ się przemieszawszy się dosyć ściśle może polskie i żydowskie klimaty i dusze i to jest często jedno z drugim jakoś zetknięte .
Myślę że oba klimaty są jakoś znajome i Żydom i Polakom bez uprzedzeń żyjących ale znających problemy które są dzisiaj choć nie do końca sobie to uświadamiający. Choć w końcu to wszystko przeradza się w słowo dawać czyli bardzie siebie dawać dawać innym to co się w tym i poprzez to wypracowało , nabrało , wzięło , nauczyło..
To jest ciekawa inicjatywa pozbieranie historii i wogóle informacji
Rodzice zwykle nie opowiadają o wojnie , myśląc że młodym może będzie lepiej . Jest dużo historii niespisanych i Żydów i Polaków i ich wzajemnych pozytywnych przeżyć i historii,
We wsi skąd pochodzi moja mama był żydowski sklep w domu moich dziadków . Początkowo był w osobnym miejscu na początku wsi ale spłonął z niewyjaśnionych przyczyn , przeniesiono go do domu - ludzi do dziś mówią podobno jak ktoś komuś drogę pokazuje tam koło sklepu , jeszcze jest kilka starszych ludzi co pamiętają ten sklep i mogą coś o nim opowiedzieć, w tamtych okolicach a byly to okolice Pułtuska było bardzo dużo Żydów , tam było centrum chyba różnych kultur - jest tam specyficzna atmosfera jakby błogosławione ziemie... sklep zamknięto przed wybuchem wojny , ...dodam do tego że do dziś zbieram taki chleb jakby powszedni i okruchy , uczę się hebrajskiego , czytam lub poszukuję , próbuje odzyskać to i napełnić się tym co jest tożsame i tutaj jest luka pustka i dziura po tym wszystkim , brakuje mi duszy żydowskiej wokoło mnie , nie rozumie mnie prawie nikt a ci którzy się oferują też nie rozumieją tego co ja przeżywam wogóle co też mnie zdziwiło , jedyne miejsce to tam dla mnie gdzie Eretz , Eretz Yisrael. Chyba tak , choć ja uważam że pewne miejsca i ludzi muszą i potrzebują powinny być ubaśniowione my możemy być wszyscy takimi chętnymi kanałami do tego aby to zrobić , choć jest wiele zamieszania to jednak może należałoby wyprostować to co zostało skrzywione , uleczenie serca , serc ludzi oraz historii..historycznego aspektu tej całej sprawy, przed wojna w chacie moich dziadków był żydowski sklep, długo o tym nie wiedziałam aż się dowiedziałam na koniec i różne ciekawe rzeczy , jednak najmilej wspominam wogóle osoby żywe dzisiaj które żyją i które poznałam jeśli chodzi o prawdziwych Żydów i które były dla mnie jak to do czego tęskniłam choć nie na długo niestety, każdy Żyd powinien docenić to że może na lepsze zmienić to co jest wokół niego i że ma to coś co może inni chętnie chcieliby usłyszeć albo zobaczyć czy poznać , no tu w Polsce jest ta tęsknota , ponieważ prawie wszyscy wyjechali szczególnie w 1968 roku , rok po moim urodzeniu się i myślę że to jakihś dodatkowy bodziec by poszukać swego dziedzictwa lub tożsamości z którą często potem miewamy trudności i problemy , ja kocham i miłuje wszystkich Polaków , Żydów i każdy naród i ludy i bardzo mi się to wszystko podoba jednak to co powinniśmy robić na co dzień to ratować innych, nie pozwolić aby ktoś zginął jeśli możemy coś zrobić i potrafimy coś zadziałać to jak najlepiej ... taka cena życie jest najcenniejsze to dar od Boga to jego jest .Tu jest wogóle specyficzny okręg ponieważ się przemieszawszy się dosyć ściśle może polskie i żydowskie klimaty i dusze i to jest często jedno z drugim jakoś zetknięte .
Myślę że oba klimaty są jakoś znajome i Żydom i Polakom bez uprzedzeń żyjących ale znających problemy które są dzisiaj choć nie do końca sobie to uświadamiający. Choć w końcu to wszystko przeradza się w słowo dawać czyli bardzie siebie dawać dawać innym to co się w tym i poprzez to wypracowało , nabrało , wzięło , nauczyło..
Alicja Drewnowska
Komentarz:2 , pon maj 03, 2010, 13:10:55
Też mi brakowało całych pokoleń Żydów w moim otoczeniu gdy dorastałam , gdy mieszkam , mieszkałam w Polsce , nie wiem skąd liczba 2000 000 w mojej głowie ale z tego powodu uznawałam za stracone jakoś te moje znajomości, bez przyjaciół, bez pokoleń, była i powstawała jedna wielka dziura w moim Życiu jakby ktoś mi zabrał to dzieciństwo i wogóle normalny wzrost , sama i pewnego dnia gdy sięgnęło to bólu dosyć ostrego i głębokiego , bo jak przywrócić to , jak przywrócić coś czego już nie ma jak wypełnić i zapełnić tą pustkę , której nie można. bóg leczył moje serce przez kilka lat i prawie ono uległo wyleczeniu , natchnęło mnie to do napisania niejako wyznania lub oświadczenia lub odezwy skoro nie ma nikogo to ja Żydem w to miejsce- wiem może to jakieś nie jest w sumie zjadliwe ale kto ma wypełnić pustkę lub coś czego nie było - żadnego dzieciństwa żadnych znajomych i przyjaciół.Tęsknota za Żydem , który by mi opowiedział o Bogu była od wczesnych lat mego dzieciństwa , zawsze sobie wyobrażałam ,że gdy spotkam jakiegoś Żyda to ja spytam o to o co zaczęłam w rezultacie z braku ludzi pytać moją rodzinę ale nikt nie wiedział ...i nie wiedział a toi mnie dosyć zdziwiło skąd mi te pytania przychodzą , nie mniej zaskoczona ciocia i zdziwiona ja zapewne ale ustawicznie , nieustannie poszukiwałam Boga a bardzo Go pragnęłam. Po latach wpadły mi w rękę dwa czasopisma Strendlech'u i byłam zaskoczona i czułam się jakby mi całe dzieciństwo przeszło, o gdybym miała takie czasopisma w domu od dziecka , byłoby inaczej, po jakimś czasie w internecie reklama siduru dla dzieci - nieopisane przeżycie , doświadczenia, całe życie ucieka bez najmniejszej albo jakiejkolwiek znajomości tych rzeczy , które przecież są nasze - przecież gdy ktoś ma duszę żydowską ,- on nie może bez niej żyć, nie może być kimś innym ... ile zła wyrządziły wojny i pogromy ... ostatnie przeżycie dosyć nie powiem okropne było w Auschwitz , gdy wraz z wycieczką na pewnej konferencji rozjechało mnie przy gablotach z ubrankami dziewczynek z pięknymi gwiazdami Dawida, wcześniej widziałam takie o barwie żółto czerwonej i wiedziałam że ten żótły no i ten czerwony to prawie jak taka jak chyba.. od gablot nie
mogłam się oderwać- poprostu jeden wybuch płaczu zaplątany z łkaniem , nikogo w tej grupie nie znałam , stłumiłam to ale pozostało jakby nieuzdrowione nieudrożnione - nikt nie uprzedził , że można takie coś doświadczyć to co czułam i ta tożsamość i to zrozumienie o tym jakby we mnie to uderzyło w moja młodą za czasów dzieciństwa młodą dziewczynę ... tak jakby to była sama ja,,,dlatego ja myślę , że jestem poholokaustową osobą której zabrakło tego żydowskiego dzieciństwa .. tylko to... że jakby czegoś zabrakło tam , jakiejś modlitwy ... nie mieli czasu a to były dzieci ,, dokąd poszły ...? przez cały zwiedzanie obozu byłam jakby we mnie trzaśnięto czymś dosyć większym niż mogłam zapanować i byłam jak po jakiejś traumie i nikt mnie nie rozumiał gdy próbowałam pytać o te rzeczy ,,, nie mogłam zablokowało mnie to i zamknęło chyba ale ...organizator konferencji zaproponował abym pojechała tam sama, że ja tam muszę pojechać sama. Pojechałam więc w czwartek. Nie było akurat nikogo prawie w obozie , tylko jakaś policja , w głowie miałam nie wiem skąd jeden numer bloku - myślałam ze to numer tego budynku z tymi gablotami a to był numer pomieszczenia gdzie widnieje napis o krwi Abla wołającego z ziemi. Nie wiedząc że wchodzę do środka z wycieczką z Yizraela - bo nie zwróciłam uwagi o prócz jednej osoby , mającej za uchem jakiś podkręcany kabelek . Weszłam , pomyślawszy , że wycieczka się będzie przemieszczać i ja poczekam . W środku okazało się że to jest młodzież Jeruzalemu i za nami zamknięto drzwi. To był piękny czas ,- zupełnie niespodziewany - czas niesamowity i zupełnie dla mnie oszałamiający i odkrywający , potwierdzający dużo spraw , związanych z nami , dużo by opisywać szczegółów , jednak był to dla mnie czas bardzo ważny i myślę dla innych też ,nie wiem czemu miałam tam być i po co. Potem jeszcze po rozmowie z kilkoma osobami postanowiłam poszukać jednak ten budynek z gablotą , choć bardzo chciałam pójść z nimi i to było by fajnie i oni zdawali się tez mnie ze tak powiemy wyciągnąć i wsiąść ze sobą, że oczekiwanie było, że ja z nimi będę tam , potem też , po życzeniach ze strony kilku dziewcząt dobrego spędzenia czasu , postanowiłam jednak poszukać tego budynku z gablota ale obchodząc cały teren , no nie znalazłam - okazało się to być jakieś niedobre jakbym marnowała czas i wcale się dobrze nie czułam tam , czułam się niedobrze i źle , jakbym była na terenie nieczystości i jak jakby bunkrów albo coś w stylu wojen i wcale ten czas nie był dobrze zrobiony , poszłam więc na przystanek autobusowy , bo jednak stwierdziłam że coraz bardziej marnuję czas i że to nie jest dobra rzecz kontynuować to ...postanowiłam więc udać się na przystanek autobusowy , by powrócić do Katowic,do domu. Dopiero w autobusie ja poczułam to i odebrałam taką odnowę , co zostało przysypane i przyprószone jakby popiołem w ostatnim tamtym czasie przez pewnych ludzi i miejsca i czasy zostało na nowo wzbudzone - ogień na ołtarzu - poczułam w sercu i widziałam jakby w sercu ołtarz an którym płonie znowu ten żarliwy ogień. Ogień w stronę Jeruzalemu ,odnowienie... na nowo ogień płonął, to było niesamowite, ja nawet nie zdawałam sobie sprawy z tego że ten ogień ktoś mi przyprószył - miałam wrażenie jakby popiołem . Znów się zaczął palić i pomyślałam o tej młodzieży którą spotkałam z Jeruzalemu . Ja żyję i ważne jest to życie i nadzieja , którą powinniśmy się napełniać , być pełnym nadziei na tą przyszłość.. a nadzieja jest żywa . . .
Alicja
mogłam się oderwać- poprostu jeden wybuch płaczu zaplątany z łkaniem , nikogo w tej grupie nie znałam , stłumiłam to ale pozostało jakby nieuzdrowione nieudrożnione - nikt nie uprzedził , że można takie coś doświadczyć to co czułam i ta tożsamość i to zrozumienie o tym jakby we mnie to uderzyło w moja młodą za czasów dzieciństwa młodą dziewczynę ... tak jakby to była sama ja,,,dlatego ja myślę , że jestem poholokaustową osobą której zabrakło tego żydowskiego dzieciństwa .. tylko to... że jakby czegoś zabrakło tam , jakiejś modlitwy ... nie mieli czasu a to były dzieci ,, dokąd poszły ...? przez cały zwiedzanie obozu byłam jakby we mnie trzaśnięto czymś dosyć większym niż mogłam zapanować i byłam jak po jakiejś traumie i nikt mnie nie rozumiał gdy próbowałam pytać o te rzeczy ,,, nie mogłam zablokowało mnie to i zamknęło chyba ale ...organizator konferencji zaproponował abym pojechała tam sama, że ja tam muszę pojechać sama. Pojechałam więc w czwartek. Nie było akurat nikogo prawie w obozie , tylko jakaś policja , w głowie miałam nie wiem skąd jeden numer bloku - myślałam ze to numer tego budynku z tymi gablotami a to był numer pomieszczenia gdzie widnieje napis o krwi Abla wołającego z ziemi. Nie wiedząc że wchodzę do środka z wycieczką z Yizraela - bo nie zwróciłam uwagi o prócz jednej osoby , mającej za uchem jakiś podkręcany kabelek . Weszłam , pomyślawszy , że wycieczka się będzie przemieszczać i ja poczekam . W środku okazało się że to jest młodzież Jeruzalemu i za nami zamknięto drzwi. To był piękny czas ,- zupełnie niespodziewany - czas niesamowity i zupełnie dla mnie oszałamiający i odkrywający , potwierdzający dużo spraw , związanych z nami , dużo by opisywać szczegółów , jednak był to dla mnie czas bardzo ważny i myślę dla innych też ,nie wiem czemu miałam tam być i po co. Potem jeszcze po rozmowie z kilkoma osobami postanowiłam poszukać jednak ten budynek z gablotą , choć bardzo chciałam pójść z nimi i to było by fajnie i oni zdawali się tez mnie ze tak powiemy wyciągnąć i wsiąść ze sobą, że oczekiwanie było, że ja z nimi będę tam , potem też , po życzeniach ze strony kilku dziewcząt dobrego spędzenia czasu , postanowiłam jednak poszukać tego budynku z gablota ale obchodząc cały teren , no nie znalazłam - okazało się to być jakieś niedobre jakbym marnowała czas i wcale się dobrze nie czułam tam , czułam się niedobrze i źle , jakbym była na terenie nieczystości i jak jakby bunkrów albo coś w stylu wojen i wcale ten czas nie był dobrze zrobiony , poszłam więc na przystanek autobusowy , bo jednak stwierdziłam że coraz bardziej marnuję czas i że to nie jest dobra rzecz kontynuować to ...postanowiłam więc udać się na przystanek autobusowy , by powrócić do Katowic,do domu. Dopiero w autobusie ja poczułam to i odebrałam taką odnowę , co zostało przysypane i przyprószone jakby popiołem w ostatnim tamtym czasie przez pewnych ludzi i miejsca i czasy zostało na nowo wzbudzone - ogień na ołtarzu - poczułam w sercu i widziałam jakby w sercu ołtarz an którym płonie znowu ten żarliwy ogień. Ogień w stronę Jeruzalemu ,odnowienie... na nowo ogień płonął, to było niesamowite, ja nawet nie zdawałam sobie sprawy z tego że ten ogień ktoś mi przyprószył - miałam wrażenie jakby popiołem . Znów się zaczął palić i pomyślałam o tej młodzieży którą spotkałam z Jeruzalemu . Ja żyję i ważne jest to życie i nadzieja , którą powinniśmy się napełniać , być pełnym nadziei na tą przyszłość.. a nadzieja jest żywa . . .
Alicja
Anonymous
Komentarz:1 , wto luty 02, 2010, 21:54:05
A ja tęsknię za tymi, o których opowiadała mi moja mama-dziś już biedna nic nie pamięta, ja nie spisałam imion jej koleżanek, nie pamiętam więc nic poza tym, że razem bawiły się na podwórku w Częstochowie, miasteczku żydowskim -
któż dziś o tym pamięta ??
Ania
któż dziś o tym pamięta ??
Ania
Komentarz:4 , śro maj 26, 2010, 17:46:26